Spraakmakers: Rob Hoogland

HET ENIGE WAT ERTOE DOET, IS DAT NIKS ER ECHT TOE DOET.

Dit is het motto van Rob Hoogland (Alkmaar, 1950) die op 6 oktober 2024 zijn opwachting maakt in De Alkenaer met uitgesproken meningen en vooral veel sterke verhalen.

Op Instagram staat hij aangeduid als grote vriendelijke reus, maar hij blijft een schrijver met een scherpe pen, tegendraadsheid is een basiskenmerk. Maar afwisselend zijn z’n columns zeker: meningen, observaties, herinneringen, verslagen en portretten. Hij noemt zichzelf kantlijnkrabbelaar en hardcore Infidel.

“Voordat de zon definitief ondergaat wil ik nog één bundel uitbrengen: De Oude Hoogland.” In oktober 2023 kwam die bundel uit. De ondertitel van deze bundel is ‘Sterke verhalen in het avondrood van mijn bestaan’. Die ondertitel slaat op de sterke verhalen die hij speciaal voor deze bundel schreef. Verder staan er columns in die verschenen in De Telegraaf en in Golfers Magazine.

DE ALKMAARSE WIPPERS EN ANDERE STERKE VERHALEN

“Ik was een wedstrijdzwemmer uit Alkmaar met de specialisatie schoolslag en speelde waterpolo, voornamelijk als doelman, bij een vereniging genaamd De Alkmaarse Waterratten, afkorting DAW. In de lokale volksmond stond DAW ook wel voor De Alkmaarse Wippers, omdat vijf van de zeven spelers van het eerste herenteam hun vriendinnen reeds voorafgaand aan het huwelijk hadden bevrucht. Dat werden dus allemaal moetjes, zoals dat ruim een halve eeuw geleden nog heette. Maar goed, niemand van hen was bereid om in de redactie van het clubblad plaats te nemen. Daarom werden mijn broer en ik ermee opgezadeld. Voor mij persoonlijk was dat een bittere tegenvaller. Er was maar één reden waarom ik lid van DAW was geworden: ik wilde rugslagspecialiste Ankie van Ballegooijen onder water in haar billen knijpen. In plaats daarvan zat ik onder melige pseudoniemen als Valentijn Stoelgang en Marc O’Polo week in week uit mijn vingers blauw te tikken op de Olivetti Lettera 22 van mijn broer.”

Rob Hoogland begon zijn journalistieke loopbaan als zwem- en waterpolocorrespondent voor het Noordhollands Dagblad. Na een jaar verslaggeving voor het Haarlems Dagblad werd hij in 1976 weggekocht door De Telegraaf. Als sportverslaggever schreef hij over voetbal, hockey, tennis en biljarten. Na de Olympische Spelen in 1984 kreeg hij zijn dagelijkse rubriek, waarin hij ‘roert waar het stinkt’.

Verder schreef hij onder andere De Grote Hoogland, Spuit 11 Geeft Modder, een bundel geschreven naar aanleiding van wat zijn moeder altijd tegen hem zei als hij weer eens commentaar op iets had. Naast deze bundels heeft hij samen met Arthur van Amerongen (1959), columnist bij De Volkskrant en HP/De Tijd,  Het Grote Foute Jongens Boek Deel 1 en 2 geschreven. Nu werken ze samen aan het boek Het Grote Straathonden Boek, dat op 20 oktober 2024 wel net of nog niet zal verschijnen.                         Hij is ook, niet onbelangrijk, ambassadeur van de Stichting Second Chance Foundation Nederland (SCFN). De stichting zet zich specifiek in voor de verlaten, ongewenste en mishandelde dieren in een aantal buitenlandse asielen welke door de stichting worden ondersteund.

Het wordt een spannende middag.