Lize Spit / Inktvreters (Serie)
28 juni, 2026 @ 15:00 – 17:00
IK HEB ZO’N IMPLICIET GEWELDDADIGE JEUGD GEHAD, IK WILDE DAT IN GRUWELIJKHEID OVERTREFFEN IN MIJN WERK,
aldus Lize Spit in de Volkskrant na het verschijnen van haar boek Autobiografie van mijn lichaam.
Lize Spit (Lier, 1988) groeide op in Viersel, de Antwerpse Kempen. Hoewel ze nog jong is heeft ze al vele prijzen gewonnen. Haar debuutroman Het smelt (2015) won De bronzen uil voor het beste Nederlandstalig debuut, de Hebban Debuutprijs, de Nederlandse Boekhandelsprijs, De BRC Boekenwedstrijd en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. Bovendien werd het boek verfilmd. Daarna volgde Ik ben er niet (2020) en schreef ze het boekenweekgeschenk van 2023. Dat werd de novelle De eerlijke vinder.
In 2024 verscheen Autobiografie van mijn lichaam, een verhaal dat de moeilijkheden beschrijft die Lize, de ik-figuur, aan haar eigen lichaam ondervindt. Haar lijf geeft haar in ieder geval geen comfortabel gevoel, want diabetes, artrose, breuken, maagontstekingen etc..
Daarnaast vertelt ze over de problemen in het gezin waarin zij opgroeide. Haar moeder was alcoholiste, haar niet-biologische vader was behoorlijk opvliegend en beiden ondernamen niets om uit hun ongelukkige huwelijk te stappen, totdat haar moeder ziek werd. “Ik heb slokdarmkanker en je vader en ik gaan scheiden. Ik hoor nog wel (of niet) wat jullie ervan vinden.”, schreef de moeder in een app aan haar vier kinderen. Het gevolg was een veranderde houding van Lize ten opzichte van haar moeder. “Een moeder is diegene ondanks wie je bestaat, een mama is diegene dankzij wie je bestaat.”
Ze wisselt het zeer persoonlijke verslag af met dagboekfragmenten. En dat in een razendsnelle stijl waardoor je het gevoel krijgt dat dit een therapiesessie is tijdens welke iemand haar hart uitstort. Het komt hard binnen. Weergaloos.
Op 28 juni 2026 komt Inktvreter Lize Spit naar De Alkenaer. Tussen 15.00 en 17.00 uur zal ze vertellen over dit boek en haar andere werk.
Nieuwsgierig geworden? Je bent van harte welkom vanaf 14.30 uur.
Tot dan!
Fotografie: Keke Keukelaar